ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

31.12.11

SANTA... ΜΟΥΤΡΑ ΜΟΥ!

Απολογισμός.
Μπορεί κάποια πράγματα να μην έγιναν, όπως θα ήθελα,
αλλά πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή,
αν δεν είχαμε λόγους για να προσπαθούμε μέρα με τη μέρα για κάτι καλύτερο;

Είναι ωραία να περνάς καλά,
να κάνεις αυτό που σου αρέσει,
αρκεί να μπορείς να χαμογελάς.
Ακόμη κι αν τα κάνεις... Santa μούτρα σου!


Εύχομαι σε όλους μία χρονιά γεμάτη συγκινήσεις και συναισθήματα.

23.12.11

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και σκέφτομαι πώς να αρχίσω. Γράφω και διαγράφω και τίποτα δε μου φαντάζει αρκετό για να κάνω λέξεις τις κραυγές που πνίγω. Ακούω δεκάδες φορές το ίδιο τραγούδι και όλα γίνονται όπως είναι... Άδεια. Η αγάπη με κάνει να νιώθω γεμάτος, αλλά πλέον αυτή η ίδια η αγάπη που με ανάστησε, που με πλάνεψε, που με λάβωσε και που στο τέλος εγώ ο ίδιος πρόδωσα με μία φτηνή και εγωιστική δικαιολογία με τιμωρεί. Μου υπενθυμίζει συνεχώς τα λάθη μου και με αφήνει να αντικρύζω το κενό. Λες και θα μάθω...

Πρέπει να σε ελευθερώσω, μήπως κι ελευθερωθώ... Τα όνειρα είναι ικανά να φυλακίσουν έναν άνθρωπο, περιμένοντας μία ευχή να τα πραγματοποιήσει. Δεν την κάνω... Τα αφήνω να αναζητούν την ύλη και εγώ γυρνάω το κεφάλι μου και αναζητώ τη λεπτομέρεια που θα μου επιτρέψει να σε ξεχάσω. Έστω και για λίγο...


Λένε πως η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Εγώ, όμως, δε νιώθω δυνατός... Νιώθω ευάλωτος και ανασφαλής. Σχήμα οξύμωρο, αλλά αυτή τη μεγαλύτερη δύναμη πρέπει να τη χρησιμοποιήσω για να σε αφήσω να κοιτάς τους ορίζοντες που επέλεξες κρατώντας το χέρι των ανθρώπων που συνήθισες. Ώστε αυτά να είναι τα τελευταία Χριστούγεννα που περιμένω κάτι από εσένα...

Χρόνια πολλά, αγάπη μου...

20.12.11

ΠΡΟΣΠΑΘΩ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ...

Τα χρόνια πέρασαν. Τα μαύρα έγιναν γκρι, τα δάκρυα αυλάκωσαν το χνούδι του δέρματος και τα σφιγμένα χείλη αφέθηκαν ελεύθερα. Τα δάχτυλα κινήθηκαν και άγγιξαν άλλα δάχτυλα, οι αγκαλιές μοιράστηκαν και ζέσταναν την παγωμένη μου ψυχή. Τα λόγια ξαναβρήκαν το νόημά τους, έγιναν προτάσεις και έπαψαν να είναι κείμενα. Τα μάτια ανοιγόκλεισαν και πάλι, οι ανάσες σταθεροποιήθηκαν και οι ήχοι αναγνωρίστηκαν, όπως και τότε. Και η ζωή συνεχίστηκε...

Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο. Οι εμπειρίες συσσωρεύτηκαν, η γνώση εμπλουτίστηκε, η ευτυχία "ολοκληρώθηκε". Οι χαρές έφτασαν, οι ζήλιες κόπασαν κι οι πόθοι περιορίστηκαν. Οι πόνοι απάλυναν. Οι άνθρωποι έμειναν εκεί, οι συνήθειες άλλαξαν, οι μέρες ήταν περισσότερο ηλιόλουστες. Οι νύχτες ενίοτε σκοτεινές κι οι μουσικές άλλοτε λυτρωτικές κι άλλοτε μαρτυρικές. Οι μνήμες αβυσσαλέες. Και η ζωή συνεχίστηκε ακόμα περισσότερο...

Τα χρόνια προσπέρασαν. Τα πρόσωπα χαρακώθηκαν, τα μάτια θόλωσαν, τα άκρα μούδιασαν. Τα όνειρα τσαλακώθηκαν και οι σκέψεις χάθηκαν. Όλα έγιναν αργά. Οι αναπνοές, το μέτρημα στις πλάκες του πεζοδρομίου, οι συγκινήσεις. Ακόμα και οι νότες, ακόμα και τα νεύματα. Κάποιες αγάπες έφυγαν και δεν ήρθαν άλλες. Τα μίση έπαψαν, τα σχέδια σταμάτησαν, οι καρδιές εξασθένησαν. Κι οι αναμνήσεις έσβησαν. Και πόσο ακόμα να συνεχιστεί η ζωή;



Δε με πειράζει που τα χρόνια πέρασαν τόσο πολύ που δε μπορώ πια ούτε να τα μετρήσω. Με ενοχλεί που δε θυμάμαι ποιος είσαι, ποιον αγάπησα... Με θλίβει που ξέρω πως υπήρξες και δε μου επιτρέπεται να σε φέρνω στο νου. Με πνίγει που η ζωή συνεχίστηκε και δε συγκράτησα, όχι την τελευταία φορά που ξεστόμισα το όνομά μου, αλλά εκείνο το στιγμιότυπο λίγο πριν μαυρίσουν οι οθόνες. Για να ξαναβλέπω το πρόσωπό σου. Δεν ξέρω... Αλλά μέσα από την προσπάθεια της επαναφοράς, νιώθω πως η ζωή δε συνεχίστηκε. Απλώς διακόπηκε...

13.12.11

ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Στη μικρή μας κοινή πορεία το "εγώ" και το "εσύ" δε συναντήθηκαν ποτέ. Το "εμείς" δε γεννήθηκε. Γιατί ήσουν πάντοτε μακριά. Ακόμα και τις στιγμές που ήσουν δίπλα μου, ήσουν απέναντι. Ακόμα και τώρα, σε κοιτάζω που στέκεσαι απέναντι -πλέον με γυρισμένη πλάτη- και αναρωτιέμαι... Αξίζει να περάσω το δρόμο και να έρθω να σε ακουμπήσω, να σε σταματήσω και να σε αναγκάσω να γυρίσεις και να με κοιτάξεις; Αξίζει να περάσω το δρόμο χωρίς να κοιτάξω τα αυτοκίνητα που περνούν; Γιατί τόση είναι η λαχτάρα μου... Αφιερωμένο.

Για να ακούσετε το τραγούδι πατήστε εδώ.

Κάναμε λάθη,
...κι οι δύο κάναμε...
μα σε μια αγάπη κάθε λάθος είναι δρόμος.
...για εμάς ήταν αδιέξοδα...
Γεμάτος κόσμο,
...ίσως γι' αυτό δε βρεθήκαμε...
μα εσύ πηγαίνεις μόνος,
...κι εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί...
δε σε χωράνε τα στενά της λογικής.
...και πώς να σε χωρέσουν...
Κάναμε λάθη,
...χιλιάδες λάθη...
μα είναι τώρα η ώρα να τα διορθώσω,
...έστω να προσπαθήσω...
τώρα αμέσως
...μη χάσουμε κι άλλο κι άλλο χρόνο...
λίγο πριν το μετανιώσω,
...ο τρελός...
πριν να με σπάσει το αντίο που θα πεις.
...με έσπασε...
Δε με νοιάζει τι έγινε,
...όχι, δε με νοιάζει...
δε με νοιάζει ποιος έφταιξε
...το παίρνω όλο επάνω μου...
κι ας την είδα την σφαίρα σου
...ένα ρίσκο ήσουν από την αρχή...
η καρδιά μου δεν έσκυψε.
...κι απλώς έχασα...
Σε χρειάζομαι γρήγορα
...δεν αναπνέω...
και ας είναι στα ψέματα. 
...πες μου άλλο ένα...
Πάλι απέναντι βρίσκεσαι,
...πάλι, ρε γαμώτο...
να 'σαι δίπλα μου έμαθα.
...εσύ με έμαθες έτσι...
Γιατί βρίσκεσαι απέναντι;
...πες μου...
Κάναμε λάθη,
...έπρεπε να αντέξουμε...
μα σε μια αγάπη κάθε λάθος είναι δρόμος.
...στους πολλούς τους δρόμους σε έχασα...
Με ένα τρόπο
...με τον οποιοδήποτε...
δεν ξοδεύεται ο χρόνος,
...ήταν τόσο λίγο...
αν κάνεις βόλτα μέσα σε γλυκές στιγμές.
...και πώς να κάνεις βόλτα μόνος σου...
Κάναμε λάθη,
...και τα πληρώσαμε...
ε, και τι έγινε και ποιος δεν έχει κάνει,
...σου φωνάζω...
αφού έχω δέσει στο δικό σου το λιμάνι
...με γδέρνει ο καιρός...
δεν με τρομάζει κάτι πια απ' όσα λες.
...και λέω ψέματα...

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΝΑ

Τίποτα δεν είναι ίδιο.

Πάντα ένιωθα τυχερός, γιατί είχα φίλους.
Ακόμα κι όταν δε στάθηκα δίπλα σε κάποιους,
η τύχη κι η ζωή με ευνόησαν και μου έδωσαν άλλες "σανίδες σωτηρίας".
Μου προσέφεραν απλόχερα ανθρώπους-λόγους
για να βρω τους τρόπους να εξιλεωθώ,
να γίνω καλύτερος.
Όχι για εμένα.
Για εκείνους.

Και πάλι, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο.

Είσαι ξεχωριστή, είσαι μοναδική, είσαι αξιοζήλευτη, είσαι... πολλά "είσαι"!
Και είσαι δική μου.
Με γεμίζεις, ναι, εμένα με γεμίζεις
και δίπλα σου νιώθω γεμάτος -μην ακούς τα ψέματα-
και με κάνεις να αισθάνομαι πως ποτέ δε θα είμαι μόνος.
Γιατί εσύ θα είσαι εκεί...

Κι έτσι τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Και πώς να είναι το ίδιο,
όταν εσύ αποδεικνύεις ότι μπορεί το αίμα να μη γίνεται νερό,
αλλά το νερό γίνεται αίμα;



Σ' αγαπάω. Εσένα και όλα τα "μας"...



11.12.11

SCREEN... LESSONS!

Είσαι συνδεδεμένος και το μυαλό μου αποσυνδέεται. Μία "μικρή" ζωή πίσω από οθόνες. Η σιωπή μου παλεύει με τους ήχους της σκέψης και περιμένω. Όπως πάντα... Απλώς τώρα δε μιλάω. Δεν είναι εγωισμός. Δεν είναι αξιοπρέπεια. Έχω αποδείξει ότι αυτά δεν τα λογαριάζω, όταν έχω να κάνω μαζί σου. Τσαλακώνομαι και δε με νοιάζει... Αρκεί να είσαι εκεί. Και δεν είσαι εκεί...



Είσαι εκεί. Φαίνεσαι, αλλά απομακρύνεσαι... Απασχολημένος, αόρατος, διαθέσιμος. Απασχολημένος για μένα, αόρατος για μένα, διαθέσιμος... όχι για μένα. Οι σκέψεις μου μοιάζουν ρουκέτες που πετάνε φλόγες. Σε σκέφτομαι κι όλα θυμίζουν καμμένη γη. Με μία μυρωδιά που αποδοκιμάζεται. Αυτό είναι το μυαλό μου...

Όλα γύρω μου γκρεμίζονται, οι αντιστάσεις μου πέφτουν και αυτό που ήξερα μου είναι πλέον άγνωστο... Ποιος δίνει δύναμη; Κάποιοι θα μου πουν ο Θεός. Και κάπως έτσι βγαίνουν τα βιαστικά συμπεράσματα. Αφού τόσο καιρό εσύ ήσουν ο λόγος για να πιστεύω, να παλεύω, να αντέχω και να δέχομαι, να παίρνω φόρα και να γίνομαι καλύτερος, αφού εσύ μου έδινες δύναμη, τότε εσύ είσαι ο δικός μου θεός. Αυτό είναι ειδωλολατρεία; Γιατί είναι σίγουρα πάθημα...

8.12.11

ΜΕ ΡΩΤΑΣ Ή... ΈΡΩΤΑΣ;

-Με αγαπάς;
-Όχι.




Η δήλωση. Δεν το πιστεύω, αλλά δεν πειράζει... Έχεις δικαίωμα να το λες, έχω δικαίωμα να το κρίνω. Ίσως να περάσει ο καιρός, να ξεφτίσει όλο αυτό που έφτιαχνα για εμάς και να συνειδητοποιήσω ότι κάπου έχεις δίκιο. Κι ότι αυτό που ζήτησες είναι το καλύτερο και για τους δύο. Κι αν, όταν περάσει ο καιρός, δεν ξεφτίσει όλο αυτό που έφτιαχνα, πάλι δε θα πειράζει... Δεν έχω σκοπό να μετανιώσω. Άλλωστε με έκανες να νιώσω ότι ένας κύκλος έκλεισε. Ο δικός σου ο κύκλος. Και, δυστυχώς, ξέμεινα μέσα.

6.12.11

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ



Πόσες ευχές να σου δώσω; Ποιος αριθμός θα ικανοποιούσε τα "πρέποντα" και ποιος θα ήταν αρκετός για να εκφραστώ; Δεν ξέρω...

Δε σου αρέσουν τα δώρα. Δε σου αρέσουν οι εκπλήξεις. Δε θέλεις να γιορτάζεις το όνομά σου. Αυτό το δεύτερο, το άγνωστο για εμένα. Είναι το όνομα των άλλων. Το δικό μου όνομά σου είναι το άλλο... Το "διάσημο".

Όπως και να έχει, όποιο κι αν θέλεις εσύ να προτείνεις, να λες, να συστήνεις, εσύ και τα ονόματά σου είστε πολύ σημαντικά κομμάτια στη ζωή μου... χθες! Αλλά πώς μπορείς να σβήσεις το χθες, όταν σου έχει διαμορφώσει το σήμερα;

3.12.11

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ...

Μία βόλτα που ποτέ δεν πήγαμε. Μία κάλτσα που ποτέ δεν πλύναμε. Ένα φεγγάρι που ποτέ δεν κοιτάξαμε. Υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε. Όνειρα που ποτέ δε ζήσαμε. Φόβοι που ποτέ δεν ξεπεράσαμε. Χέρια που ποτέ δεν ενώσαμε. Μάτια που ποτέ δε βυθίστηκαν. Δάχτυλα που ποτέ δεν ψηλάφισαν. Δέρμα που ποτέ δεν ανατρίχιασε. Γέλια που ποτέ δεν ακούστηκαν. Πόνος που ποτέ δε μοιράστηκε. Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Γενέθλια που ποτέ δε γιορτάσαμε. Μία σοκολάτα που ποτέ δεν ήπιαμε. Ένα χάδι που ποτέ δε νιώσαμε. Μία αγκαλιά που ποτέ δεν κάναμε. Μία συνάντηση που ποτέ δεν έγινε. Ένα φιλί που ποτέ δε μας γλύκανε. Κουτάκια που ποτέ δε συμβιβάσαμε. Χαρακτήρες που ποτέ δεν προσαρμόσαμε. Νεύρα που ποτέ δεν κατευνάσαμε. Η γκρίνια που ποτέ δεν περιορίσαμε. Η απόσταση που ποτέ δεν εκμηδενίσαμε. Σώματα που ποτέ δεν ίδρωσαν. Μυαλά που ποτέ δε συντονίστηκαν. Καρδιές που ποτέ δεν ταυτίστηκαν. Ένας έρωτας που ποτέ δε χαρίστηκε. Ένας φίλος που ποτέ δε στάθηκε. Ένα αστέρι που ποτέ δεν έπεσε. Μία ευχή που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Δάκρυα που ποτέ δε μας λύτρωσαν. Αλήθειες που ποτέ δεν αντέξαμε. Ψέματα που ποτέ δε μας προστάτευσαν. Αναμνήσεις που ποτέ δε θυμηθήκαμε. Ένα τηλεφώνημα που ποτέ δεν τελείωσε. Μία αγάπη που ποτέ δεν αγκαλιάσαμε. Ένα τέλος που ποτέ δε θελήσαμε. Μία νέα αρχή που ποτέ δεν υπολόγισα...


Γιατί ξαφνικά το "εμείς" έσβησε... Σε αγαπάω. Για όσα δε μου έδωσες να ζω, αλλά μου στέρησες για να σε θυμάμαι.