ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιέρωσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιέρωσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

31.1.12

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Ψωράλογο που χρησιμοποιείται στα εκτροφεία για να ξεσπάσει πάνω του η φοράδα μέχρι να ηρεμήσει, ώστε να την βάλουν μετά να ζευγαρώσει με τον επιβήτορα.

Άτομο χαμηλής υποστάθμης, που κατόπιν εντολής αναλαμβάνει διαμεσολαβητικό ρόλο σε ανήθικες υποθέσεις, έτσι ώστε να μην εκτεθεί άμεσα ο εντολέας του.

Το μικρό και διακριτικό "δημοσιογραφικό", μαγνητοφωνάκι παλιότερα, voice recorder σήμερα, που χρησιμοποιείται για την καταγραφή και την τεκμηρίωση συνομιλιών ή συνεντεύξεων.

Ο καταδότης, ο προδότης, ο ραδιούργος, ο χαφιές, ο σπιούνος, ο δολοπλόκος, ο συκοφάντης, ο μαστροπός.


Έχεις προσέξει ποτέ τα μάτια του Παναγιώτη που είναι καρφωμένα στα χείλια μου για να μη χάσει ούτε μία λέξη από αυτά που θα πω; Έχεις αντιληφθεί ποτέ το ενδιαφέρον του Στέφανου που μου ζητάει να του χαμογελάσω κάθε φορά που είμαι μουτρωμένος; Έχεις σκεφτεί ποτέ τι οδήγησε τον Πέτρο στο να μου κλείνει το μάτι από μακριά κάθε φορά που όλα είναι εντάξει; Δε χρειάζεται να μου απαντήσεις... Όχι. Ποτέ. Αυτή τη σχέση, αυτή την εμπιστοσύνη κι αυτή την αρχή δε θα τη χαραμίσω για να κρατήσω μία δουλειά που θα με εξασφαλίσει -σχετικά- οικονομικά, αλλά θα με αφήσει δυστυχή και ταπεινωμένο. Μπορεί να ακούγεται προκλητικό για κάποιον που ψάχνει να βρει δουλειά και δυσκολεύεται να κερδίσει, έστω, τα προς το ζην, αλλά δε θέλω να επιλέξω να κάνω κάτι που δε θα μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί μετά δε θα μπορώ να κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια... Γιατί μετά θα σιχαίνομαι το είδωλό μου στον καθρέφτη...

Με εκβίασες και αηδίασα με τις επιλογές που έχω κάνει, που εκείνη τη στιγμή δε μου άφηναν άλλη επιλογή από το να το σκεφτώ. Και το σκέφτηκα... Δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Μπορείς να με διώξεις. Τουλάχιστον, έτσι, όταν κάποιος μέλλων εργοδότης μου ζητήσει να μάθει το λόγο που απολύθηκα, θα μπορώ να του χαμογελάσω κοιτώντας τον στα μάτια και να του πω:

"Γιατί δε ρουφιάνεψα."

24.1.12

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν του και το πέταξε στην καρέκλα που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο θόρυβο που έκαναν τα μεταλλικά διακοσμητικά αντικείμενα, όταν έπεσε στο πάτωμα. Τα κορμιά τους είχαν ενωθεί και τα χείλη τους σφραγίστηκαν. Λες και θα έμεναν έτσι για πάντα. Τα χέρια του ψηλάφιζαν το κορμί της και προσπαθούσαν να το απαλλάξουν από κάθε τι που δεν ταίριαζε στο πάθος τους. Τα χέρια της ψηλάφιζαν το δέρμα του, προσπαθώντας να αγγίξει τα τατουάζ του. Να γίνει ένα με αυτά. Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε για τα καλά...

...........................................................................................................

Εκείνη είχε μάθει να είναι γυναίκα. Είχε μάθει να εκπροσωπεί το ροζ και να το κάνει καλά... Είχε μάθει να είναι ο εαυτός της. Είχε μάθει να ξεχωρίζει τα "καλά" παιδιά και να ερωτεύεται τα άλλα. Είχε μάθει να εμπιστεύεται το ένστικτό της. Να υπηρετεί τα πάθη της και να υπομένει τα λάθη της. Είχε μάθει να κάνει όνειρα, να προσπαθεί και να τα ζει. Είχε μάθει να πληρώνει τις κακές επιλογές της, να κλαίει και να λυτρώνεται. Είχε μάθει να είναι πριγκίπισσα και να περιμένει τον έρωτα. Κι είχε μάθει να τον αντιμετωπίζει...


Εκείνος είχε μάθει να είναι άντρας. Είχε μάθει να κρύβεται πίσω από το μαύρο και να δείχνει πιο μυστηριώδης. Είχε μάθει να μην είναι ο εαυτός που δεν αποδεχόταν... Είχε μάθει να ξεχωρίζει τα ατίθασα παιδιά και ερεθιζόταν να γοητεύει τα άλλα. Είχε μάθει να κοιτάει στα μάτια και να αφουγκράζεται τους παλμούς της καρδιάς που συναντά κάτι πρωτόγνωρο. Είχε μάθει να ζει και πού και πού να προσπαθεί να κάνει όνειρα... Είχε μάθει να πληγώνει για να μη δει κανείς το δέρμα του κάτω από το μελάνι. Και να κλαίει για να λυτρώνεται... Είχε μάθει να κάνει τον πρίγκιπα που αρνείται να υποταχτεί στον έρωτα. Γιατί δεν είχε μάθει να τον αντιμετωπίζει...

............................................................................................................

Σε έναν κόσμο που υπάρχουν καλοί και κακοί, ένας θα είναι ο νικητής. Ζεις το πάθος σου και τη στιγμή που γιγαντιώνεται έτοιμο να σε κατασπαράξει, πέφτεις μαζί του στη φωτιά. Και θα καείς εσύ. Και θα καεί κι εκείνος. Κι εσύ θα ξαναγεννηθείς... Γιατί οι δικές σου στάχτες είναι ροζ.

Τολμάς να αγαπήσεις και προκαλείς να αγαπηθείς. Το αξίζεις... Γι' αυτό κάθε λάθος σε κάνει πιο δυνατή. Γιατί δεν το υποτιμάς... Και του δίνεσαι... Αυτό να κάνεις πάντα. Και πάλι ροζ! Love you.

16.1.12

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ


Για τον Π. που αποκλείεται να το δει.
Απλώς εγώ ήθελα να το γράψω.

Από τα σχολικά μου χρόνια, μου άρεσε να κρατάω διάφορα μικρά αντικείμενα. Τα συνδύαζα με ανθρώπους, με στιγμές... Έτσι, "κλείδωνα" τις αναμνήσεις και συγκρατούσα πρόσωπα, που είτε παρέμεναν στη ζωή μου, είτε περνούσαν κι έφευγαν. Άλλωστε, το σημαντικό για τον κάθε ένα από εμάς ποικίλλει.

Ένα κορδόνι από καουτσούκ, μερικές πέτρες, ένα μικροσκοπικό κομμάτι υφάσματος.
Αυτό το κάτι είναι έτοιμο. Για κάποιον μπορεί να κοστίσει μόλις λίγα ευρώ,
ενώ για κάποιον άλλο μπορεί να έχει τεράστια συναισθηματική αξία.
Δεν το αγόρασα, ούτε το επέλεξα. Κάποιος το βρήκε και μου το έδωσε.
Αυτό το κάτι, δεν ήταν κάτι δικό του, αλλά ήταν σίγουρα κάτι από εκείνον.
Και τώρα... είναι κάτι δικό μου. Κάτι για τη συλλογή μου...

13.12.11

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΝΑ

Τίποτα δεν είναι ίδιο.

Πάντα ένιωθα τυχερός, γιατί είχα φίλους.
Ακόμα κι όταν δε στάθηκα δίπλα σε κάποιους,
η τύχη κι η ζωή με ευνόησαν και μου έδωσαν άλλες "σανίδες σωτηρίας".
Μου προσέφεραν απλόχερα ανθρώπους-λόγους
για να βρω τους τρόπους να εξιλεωθώ,
να γίνω καλύτερος.
Όχι για εμένα.
Για εκείνους.

Και πάλι, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο.

Είσαι ξεχωριστή, είσαι μοναδική, είσαι αξιοζήλευτη, είσαι... πολλά "είσαι"!
Και είσαι δική μου.
Με γεμίζεις, ναι, εμένα με γεμίζεις
και δίπλα σου νιώθω γεμάτος -μην ακούς τα ψέματα-
και με κάνεις να αισθάνομαι πως ποτέ δε θα είμαι μόνος.
Γιατί εσύ θα είσαι εκεί...

Κι έτσι τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Και πώς να είναι το ίδιο,
όταν εσύ αποδεικνύεις ότι μπορεί το αίμα να μη γίνεται νερό,
αλλά το νερό γίνεται αίμα;



Σ' αγαπάω. Εσένα και όλα τα "μας"...