ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

31.1.12

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Ψωράλογο που χρησιμοποιείται στα εκτροφεία για να ξεσπάσει πάνω του η φοράδα μέχρι να ηρεμήσει, ώστε να την βάλουν μετά να ζευγαρώσει με τον επιβήτορα.

Άτομο χαμηλής υποστάθμης, που κατόπιν εντολής αναλαμβάνει διαμεσολαβητικό ρόλο σε ανήθικες υποθέσεις, έτσι ώστε να μην εκτεθεί άμεσα ο εντολέας του.

Το μικρό και διακριτικό "δημοσιογραφικό", μαγνητοφωνάκι παλιότερα, voice recorder σήμερα, που χρησιμοποιείται για την καταγραφή και την τεκμηρίωση συνομιλιών ή συνεντεύξεων.

Ο καταδότης, ο προδότης, ο ραδιούργος, ο χαφιές, ο σπιούνος, ο δολοπλόκος, ο συκοφάντης, ο μαστροπός.


Έχεις προσέξει ποτέ τα μάτια του Παναγιώτη που είναι καρφωμένα στα χείλια μου για να μη χάσει ούτε μία λέξη από αυτά που θα πω; Έχεις αντιληφθεί ποτέ το ενδιαφέρον του Στέφανου που μου ζητάει να του χαμογελάσω κάθε φορά που είμαι μουτρωμένος; Έχεις σκεφτεί ποτέ τι οδήγησε τον Πέτρο στο να μου κλείνει το μάτι από μακριά κάθε φορά που όλα είναι εντάξει; Δε χρειάζεται να μου απαντήσεις... Όχι. Ποτέ. Αυτή τη σχέση, αυτή την εμπιστοσύνη κι αυτή την αρχή δε θα τη χαραμίσω για να κρατήσω μία δουλειά που θα με εξασφαλίσει -σχετικά- οικονομικά, αλλά θα με αφήσει δυστυχή και ταπεινωμένο. Μπορεί να ακούγεται προκλητικό για κάποιον που ψάχνει να βρει δουλειά και δυσκολεύεται να κερδίσει, έστω, τα προς το ζην, αλλά δε θέλω να επιλέξω να κάνω κάτι που δε θα μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί μετά δε θα μπορώ να κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια... Γιατί μετά θα σιχαίνομαι το είδωλό μου στον καθρέφτη...

Με εκβίασες και αηδίασα με τις επιλογές που έχω κάνει, που εκείνη τη στιγμή δε μου άφηναν άλλη επιλογή από το να το σκεφτώ. Και το σκέφτηκα... Δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Μπορείς να με διώξεις. Τουλάχιστον, έτσι, όταν κάποιος μέλλων εργοδότης μου ζητήσει να μάθει το λόγο που απολύθηκα, θα μπορώ να του χαμογελάσω κοιτώντας τον στα μάτια και να του πω:

"Γιατί δε ρουφιάνεψα."

iBLOG

Γυρνάω στους δρόμους και σε σκέφτομαι. Εσένα, που δε σε ξέρω, και όσα γράφεις, που τα έχω λατρέψει. Που καθρεφτίζομαι μέσα τους και που με τη σκέψη σου αποκτώ υπόσταση.


Έχεις συνδεθεί στο προσωπικό σου ιστολόγιο,
πατάς "Σχεδίαση", πηγαίνεις στις "Ρυθμίσεις",
βρίσκεις το "Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο & κινητά" και
στο πεδίο "Πρότυπο για κινητά / Εμφάνιση προτύπου για κινητά" επιλέγεις
"Ναι. Εμφάνιση προτύπων για κινητά σε κινητές συσκευές."

Για να μη μου στερείς τη χαρά να σε ξαναδιαβάσω, όπου κι αν είμαι...

27.1.12

ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο... ΔΙΑΟΛΟΣ!

Είναι από αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Έξω βρέχει και κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι με την ελπίδα να το διαπεράσουν οι στάλες. Μήπως κι εξαγνιστώ... Είναι από αυτές τις τυχερές μέρες που ο Δίας αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά κάποιας ερωμένης και ξέχασε να ευθυγραμμιστεί με τους άλλους πλανήτες. Νιώθω λες και με εγκλώβισαν σε μία αεροστεγή  σακούλα και δε μπορώ να ανασάνω. Τα μαγουλά μου καίνε και εύχομαι να είναι από τον πυρετό. Αλλά είμαι πολύ κρύος για να με ξεγελάσει η επιθυμία... Ένας μικρός δράκος φυλακίστηκε στο κεφάλι μου και χτυπιέται με μανία αριστερά και δεξιά στους κροτάφους μου για να ελευθερωθεί. Τα μάτια μου ζηλεύουν τη βροχή και θέλουν να τη μιμηθούν. Αλλά είμαι στη σκηνή και το εγώ μου δεν έχει θέση. Παριστάνω κάτι, ασφαλώς, πιο δυνατό. Όλα μου φέρνουν στο νου έναν εκβιασμό αμπαλαρισμένο με χρυσό περιτύλιγμα. Μου χαμογελούν και νιώθω να με εκτελούν... Στέκομαι και βλέπω το παρόν μου ανήμπορο να με οδηγήσει στο μέλλον. Καταριέμαι που έκανα λάθος επιλογές και τώρα δεν έχω άλλη επιλογή από το να τον υποστώ. Να κατεβάσω το κεφάλι και να πω κι ευχαριστώ...


Τράβα και ψόφα, Γιάννη. Αύριο θα είναι και πάλι νύχτα...

24.1.12

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑΤΟΥΑΖ

Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν του και το πέταξε στην καρέκλα που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο θόρυβο που έκαναν τα μεταλλικά διακοσμητικά αντικείμενα, όταν έπεσε στο πάτωμα. Τα κορμιά τους είχαν ενωθεί και τα χείλη τους σφραγίστηκαν. Λες και θα έμεναν έτσι για πάντα. Τα χέρια του ψηλάφιζαν το κορμί της και προσπαθούσαν να το απαλλάξουν από κάθε τι που δεν ταίριαζε στο πάθος τους. Τα χέρια της ψηλάφιζαν το δέρμα του, προσπαθώντας να αγγίξει τα τατουάζ του. Να γίνει ένα με αυτά. Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε για τα καλά...

...........................................................................................................

Εκείνη είχε μάθει να είναι γυναίκα. Είχε μάθει να εκπροσωπεί το ροζ και να το κάνει καλά... Είχε μάθει να είναι ο εαυτός της. Είχε μάθει να ξεχωρίζει τα "καλά" παιδιά και να ερωτεύεται τα άλλα. Είχε μάθει να εμπιστεύεται το ένστικτό της. Να υπηρετεί τα πάθη της και να υπομένει τα λάθη της. Είχε μάθει να κάνει όνειρα, να προσπαθεί και να τα ζει. Είχε μάθει να πληρώνει τις κακές επιλογές της, να κλαίει και να λυτρώνεται. Είχε μάθει να είναι πριγκίπισσα και να περιμένει τον έρωτα. Κι είχε μάθει να τον αντιμετωπίζει...


Εκείνος είχε μάθει να είναι άντρας. Είχε μάθει να κρύβεται πίσω από το μαύρο και να δείχνει πιο μυστηριώδης. Είχε μάθει να μην είναι ο εαυτός που δεν αποδεχόταν... Είχε μάθει να ξεχωρίζει τα ατίθασα παιδιά και ερεθιζόταν να γοητεύει τα άλλα. Είχε μάθει να κοιτάει στα μάτια και να αφουγκράζεται τους παλμούς της καρδιάς που συναντά κάτι πρωτόγνωρο. Είχε μάθει να ζει και πού και πού να προσπαθεί να κάνει όνειρα... Είχε μάθει να πληγώνει για να μη δει κανείς το δέρμα του κάτω από το μελάνι. Και να κλαίει για να λυτρώνεται... Είχε μάθει να κάνει τον πρίγκιπα που αρνείται να υποταχτεί στον έρωτα. Γιατί δεν είχε μάθει να τον αντιμετωπίζει...

............................................................................................................

Σε έναν κόσμο που υπάρχουν καλοί και κακοί, ένας θα είναι ο νικητής. Ζεις το πάθος σου και τη στιγμή που γιγαντιώνεται έτοιμο να σε κατασπαράξει, πέφτεις μαζί του στη φωτιά. Και θα καείς εσύ. Και θα καεί κι εκείνος. Κι εσύ θα ξαναγεννηθείς... Γιατί οι δικές σου στάχτες είναι ροζ.

Τολμάς να αγαπήσεις και προκαλείς να αγαπηθείς. Το αξίζεις... Γι' αυτό κάθε λάθος σε κάνει πιο δυνατή. Γιατί δεν το υποτιμάς... Και του δίνεσαι... Αυτό να κάνεις πάντα. Και πάλι ροζ! Love you.

23.1.12

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Άνθρωποι που, θαρρείς πως, γεννήθηκαν θυμωμένοι.
Άνθρωποι που, νομίζεις πως, δεν τους έμαθαν πώς να χαμογελούν.
Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων.
Μήπως, όμως, είναι και αυτοί άνθρωποι σαν όλους τους άλλους;

Πίσω από κάθε σκληρή έκφραση,
πίσω από κάθε παγωμένο βλέμμα υπάρχει ένα τεράστιο "γιατί"...
Μία λέξη που ερμηνεύει κάθε συμπεριφορά.
Και πίσω από τη λέξη κρύβεται ένα συναίσθημα.
Ένας ύπουλος καθοδηγητής που παγιδεύει τη λογική και
μας αφήνει όλους, μηδενός εξαιρουμένου,
έρμαια των βιωμάτων, των σκέψεων και των επιλογών μας.
Ποιος τολμά να εναντιωθεί σε αυτό που τον ορίζει;
Ποιος αντέχει να τα βάλει με το σκοτεινό του εαυτό και
ποιος προθυμοποιείται να "πληρώσει"
για να ρίξει φως στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής;
Εκεί που το κόστος είναι μεγαλύτερο του χρέους...


Η φωνή που δεν ακούγεται,
το χάδι που δε χαρίζεται,
το βλέμμα που δε βλέπει ανταπόκριση.
Τελικός προορισμός...
Η προσευχή.
Η λύτρωση.
Κι όλα τους έχουν έναν κοινό παρονομαστή.
Την ανάγκη...
Όλοι έχουμε ανάγκη να δούμε αυτό το άλλο μας πρόσωπο...
Εκείνο, όπου τα χείλια δεν είναι σφραγισμένα,
τα μάτια είναι ζεστά, η αναπνοή μοιάζει ανεπαίσθητη,
τα φρύδια ξεχωρίζουν και
οι ρυτίδες περιορίζονται στα χαμόγελα.
Εκείνο, όπου όλα μοιάζουν να είναι ανθρώπινα...

Δευτερόλεπτα που στιγματίζουν,
μέρες που κάνουν τη διαφορά,
χρόνια που πλημμυρίζουν οργή.
Όλα δικά μας.
Όλα απαραίτητα για να είμαστε εμείς.

Γιατί τα χρόνια της οργής
είναι πληγωμένα χρόνια...

17.1.12

Η ΕΡΩΜΕΝΗ

Η ανάρτηση με τίτλο "Η ερωμένη" δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 19.1.2011 στο προσωπικό μου ιστολόγιο "I killed the Prince".
 
Σε ελκύει γιατί δε σου θυμίζει τη γυναίκα σου. Ενώ αυτή η "θέση" μπορεί να καταληφθεί ταυτόχρονα από πολλές, εκείνη προσπαθεί να είναι η μία και μοναδική. Τυπικά πάντα δεύτερη, αλλά η μία και μοναδική. Σε κοιτάζει με το πιο λάγνο βλέμμα της και ξανανιώθεις παιδί γεμάτο ορμές. Σου δημιουργεί την επιθυμία να πέσεις πάνω της σα λυσσασμένο ζώο και να της σκίσεις τα ρούχα, να τη ρίξεις κάτω και να κάνεις το κορμί της τρόπαιο. Κι εκείνη να είναι παραδομένη στα χέρια σου. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και τις γκρίνιες που σε κουράζουν. Είναι απόλυτα αφοσιωμένη και κάθε στιγμή σου αποδεικνύει ότι η αστάθεια της σχέσης σας είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Γνωρίζει καλύτερα από όλους πότε μπορεί, πότε "την παίρνει" να ξεσπάσει... Διεκδικεί εσένα... Σου δηλώνει το πάθος της, τον ενθουσιασμό της, το θαυμασμό και τον ερωτισμό της και εσύ νιώθεις τυχερός που την έχεις. Προσπαθεί, κοπιάζει θα έλεγα, για να μη χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις ηθικές σου αναστολές. Αυτές που θα σε έκαναν να πισωπατήσεις, να νιώσεις την "ασφάλεια" του συνηθισμένου, να απομακρυνθείς και να πάψεις να την έχεις δίπλα σου. Γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη το κορίτσι σου, η "γυναίκα" σου και προσωποποιείς σε αυτήν τον πόθο σου. Εσύ τη δωροδοκείς... Ακριβά, λαμπερά, μοναδικά δώρα. Κοσμήματα, ρούχα, ακίνητα... Εκείνη θέλει κάτι άλλο. Κάτι που δεν εκτιμάται από τη θέση που έχεις στην εταιρεία, ούτε από το πάχος του πορτοφολιού σου. Αλλά αυτό δεν τολμάει να το ζητήσει. Αγωνίζεται να διαφέρει ξεκάθαρα από τη "νόμιμη". Και αυτό που -πλέον- ζητάει είναι προνόμιο της άλλης. Κι αυτή σιχαίνεται τη σύγκριση. Μένει σταθερή σε όλα αυτά που σε έκαναν να τη βάλεις στη ζωή σου. Να την κρατήσεις δίπλα σου. Να της παραχωρήσεις δικαιώματα. Και φθείρεται...
 
 
Έτσι νιώθω... Μόνο που εμένα δε με πηδάνε καν!

16.1.12

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ


Για τον Π. που αποκλείεται να το δει.
Απλώς εγώ ήθελα να το γράψω.

Από τα σχολικά μου χρόνια, μου άρεσε να κρατάω διάφορα μικρά αντικείμενα. Τα συνδύαζα με ανθρώπους, με στιγμές... Έτσι, "κλείδωνα" τις αναμνήσεις και συγκρατούσα πρόσωπα, που είτε παρέμεναν στη ζωή μου, είτε περνούσαν κι έφευγαν. Άλλωστε, το σημαντικό για τον κάθε ένα από εμάς ποικίλλει.

Ένα κορδόνι από καουτσούκ, μερικές πέτρες, ένα μικροσκοπικό κομμάτι υφάσματος.
Αυτό το κάτι είναι έτοιμο. Για κάποιον μπορεί να κοστίσει μόλις λίγα ευρώ,
ενώ για κάποιον άλλο μπορεί να έχει τεράστια συναισθηματική αξία.
Δεν το αγόρασα, ούτε το επέλεξα. Κάποιος το βρήκε και μου το έδωσε.
Αυτό το κάτι, δεν ήταν κάτι δικό του, αλλά ήταν σίγουρα κάτι από εκείνον.
Και τώρα... είναι κάτι δικό μου. Κάτι για τη συλλογή μου...

JOHNNIE AND THE STARS

Εδώ πρωταγωνιστείς εσύ!


12.1.12

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ...


     Τους ακούτε; Ακόμα χειροκροτούν. Διασκέδασαν κι απόψε. Σε λίγο θα σηκωθούν, θα φορέσουν τις ζακέτες τους, θα πιάσουν από το χέρι τα παιδιά τους και θα αποχωρήσουν. Και μέχρι την έξοδο θα σχολιάζουν. Θα αναφέρονται στις πιο αστείες γκριμάτσες και σε όσα έκαναν εντύπωση στα πιτσιρίκια. Κι εκεί θα τελειώσουν όλα... γι' αυτούς.
     Ποιος από όλους αυτούς σκέφτηκε, έστω και μία φορά, τύπους σαν εμένα; Ποιος προσπάθησε να νιώσει όσα νιώθω; Αν πιστεύει ότι νιώθω φυσικά. Χαμογελάω και μέσα μου σπάω σε κομμάτια. Αντιεπαγγελματικό, ναι, το ξέρω, αλλά δε μπορώ να υποκρίνομαι άλλο...
Πρέπει να ξεβαφτώ. Πιάνω ένα μαντηλάκι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Δε με αναγνωρίζω. Είμαι σχεδόν όμορφος. Και μοιάζω μικρότερος. Κάποτε μου άρεσε που μπορούσα να κρύβομαι. Που μπορούσα να ξεβάφομαι και να φεύγω ανενόχλητος περνώντας ανάμεσα από εκείνους που πριν λίγο με αποθέωναν. Που μπορούσα να εκφράζομαι όπως θέλω, να αντιδρώ όπως θέλω και, κυρίως, να σκέφτομαι όπως θέλω. Τότε είχα ζωή. Κάποιος με περίμενε... Ένας φίλος, ένας εραστής. Ακόμα κι αν επρόκειτο για κάποιον άγνωστο που καθόταν μόνος του στο μπαρ ενός μαγαζιού και θα τύχαινε να μου μιλήσει.
     Ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη. Συνειδητοποιώ ότι το μαντηλάκι μου έπεσε στο πάτωμα. Και τώρα πια δεν είμαι τόσο όμορφος... Δύο γραμμές χάραξαν το πρόσωπό μου και οι μπογιές παρασύρθηκαν από το νόμο της βαρύτητας. Τα μολύβια μπήκαν στα μάτια μου και με τσούζουν. Πρέπει να ξεβαφτώ.
     Απλή διαδικασία. Γρήγορες κινήσεις για να πετάξω τη μάσκα από το πρόσωπό μου. Άτσαλες. Σχεδόν με πονάω, αλλά δεν αντέχω άλλο. Θέλω να λυτρωθώ. Να μοιάζω πάλι με εμένα. Το μόνο άνθρωπο που εμπιστεύομσι τα τελευταία χρόνια. Τα μαντηλάκια πέφτουν κάτω ένα ένα. Πολύχρωμα πια. Σχεδόν βρώμικα... Λες και προσπάθησαν να καθαρίσουν την ψυχή μου.
     Έχοντας βγάλει το προσωπείο, κοιτάζομαι για μία τελευταία φορά στον καθρέφτη. Μπα... Δεν ήμουν εγώ εκείνος ο όμορφος, ο νεότερος. Οι ρυτίδες μου ξανακάνουν συντροφιά. Τα γκρίζα μου μαλλιά αποχαιρετούν την πορτοκαλί περούκα. Γι' απόψε τουλάχιστον...
     Σβήνω τα φώτα κι ακούω τα γέλια των συναδέλφων μου από τα διπλανά καμαρίνια. Η πόρτα μου ήταν τόση ώρα κλειστή και κανείς δεν την άνοιξε. Μάλλον για να μοιάζει με αυτή της καρδιάς μου. Μόνο ένα πράγμα εύχομαι... Να έχει πολύ κρύο για να μου καίει τα μάτια. Γιατί αυτή τη φωτιά της θλίψης, δεν την αντέχω.
     Καληνύχτα σας. Αύριο θα είμαι πάλι εκεί έξω, ένας άλλος...

10.1.12

ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗ... ΒΟΥΛΑ!

Διαβάζοντας, για να μην πω "ρουφώντας", το μυθιστόρημα του Leviathan, Through Hell, αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι παρόμοιο, ώστε να δω τις εντυπώσεις σας.


Για να επισκεφτείτε το ιστολόγιο, πατήστε εδώ.

Εύχομαι... καλή ανάγνωση!

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ...

Έρχονται στιγμές που νιώθεις τον πόνο να κρύβεται,
το πάθος να εξαϋλώνεται και την ψυχή σου να ελευθερώνεται.
Και, έτσι, νιώθεις όμορφα.

Αλίμονο, όμως, αν σε βρουν απροετοίμαστο τα θηρία των αναμνήσεων...