ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

4.2.12

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ...

Η μαμά μου, στα 46 της, αποφάσισε να ξαναπάει σχολείο και χθες πήρε τον έλεγχο της. Α' Λυκείου και στο πρώτο τετράμηνο έβγαλε 16,4. Με ρώτησε, αν θα της κάνω κάποιο δώρο για τους βαθμούς που πήρε, και της απάντησα πως δε μου έκανε ποτέ δώρα, όταν έφερνα καλούς βαθμούς. Και συμφώνησε. Αλλά μετά άλλαξα γνώμη... Η ανάρτηση με τίτλο "Για τη μαμά..." δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 07.09.2010 στο προσωπικό μου ιστολόγιο "I killed the Prince".


Κάθε φορά που κάποιος λέει ότι σου μοιάζω, νιώθω πολύ περήφανος. Και δε σου το έχω πει ποτέ... Δεν είναι που έχω τα μαλλιά σου, τα χείλια σου, τα φρύδια σου, τις γωνίες στο πρόσωπο, τις ίδιες ρυτίδες έκφρασης, το ίδιο χαμόγελο. Είναι που τα λίγα χαρίσματα που έχω, τα έχω από εσένα...

Ήσουν πάντα δίπλα μου. Υπέμενες στωικά τα κρυφά, τα μυστικά (πόσο ανόητος ήμουν που νόμιζα ότι δεν καταλάβαινες) προβλήματά μου. Ήσουν εκεί τα βράδια που κοιμόμουν να απαντάς στα "άγνωστα" τηλεφωνήματα που με έκριναν χωρίς να με ξέρουν... Είσαι και τώρα εδώ να μου θυμίζεις πως παραμένεις εδώ για να νιώθω πιο σίγουρος για κάθε μου κίνηση. Είσαι εδώ για να επιβραβεύεις το κάθε νέο μου βήμα, για να απορροφάς το άγχος μου, για να τονώνεις το ηθικό μου.

Ανεξάντλητη η δύναμή σου...

Στέκεσαι πλάι μου για να βιώνεις ένα κομμάτι από τη χαρά μου, για να απαλύνεις ένα κομμάτι από τον πόνο μου... Στέκεσαι από πάνω μου για να αφουγκράζεσαι τους προβληματισμούς μου, για να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου, αλλά να μην απελπίζομαι...

Μου έδειξες πως να μαθαίνω από αυτά... Μου έδειξες πως είναι να είσαι ανώτερος άνθρωπος. Ανοιχτόμυαλος... Μου έμαθες πως να υπερασπίζομαι τους ανθρώπους που αγαπάω. Τους ανθρώπους που με χρειάζονται. Μου ξεκαθάρισες πως δεν είναι αδυναμία να ζητάω βοήθεια...

Πάντα εκεί... Δίπλα μου για να μοιραστώ. Μπροστά μου για να καθοδηγούμαι. Πίσω μου για να θυμάμαι. Κάτω από μένα για να στηρίζομαι. Πάνω από μένα για να φυλάγομαι...

Πάντα εκεί και ποτέ δε σου έχω πει πόσο πολύ σε αγαπάω...

9 σχόλια:

  1. Yποκλίνομαι στο εύρος και την δίνη των συναισθημάτων σου.
    Είναι κι εκείνη τυχερή ξέρεις... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τα πιο όμορφα σχόλια. Αλήθεια...
      Φιλί.

      Διαγραφή
    2. Θα τα καταφέρεις μικρέ μου...
      Ομορφαίνεις όταν κρατάς πένα...
      Σου πάει τόσο πολύ... :)

      Διαγραφή
  2. η μαμα σου πρέπει να είναι πολύ περήφανη για σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με συγκίνησε το κείμενό σου...μου θύμισε τοσα πολλα...αν βγάλεις το "μαμά" και γράψεις στη θέση του "μπαμπάς" ακόμη καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν υπάρχει αγάπη, το "μαμά" μπορεί να αντικατασταθεί από χιλιάδες λέξεις...
      Φιλί.

      Διαγραφή
  4. Καλωσόρισα κι εδώ! Τον τελευταίο καιρό όλο ενδιαφέροντα ιστολόγια ανακαλύπτω!

    Πόσο όμορφο, πόσο ειλικρινές, πόσο αληθινό! Χείμαρος συναισθημάτων! Αφιερωμένο στις μανούλες και στους μπαμπάδες (μην τους αφήσουμε παραπονεμενους) που καταλαβαίνουν ότι είμαστε χάλια από ένα απλό sms και ξενυχτάνε όταν έχουμε πυρετό όσο χρονών κι αν είμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για όλα αυτά λέω συχνά στη μητέρα μου πόσο την αγαπώ...
    Και όσο κι αν λέω πως το συχαίνομαι, καταβάθος λατρεύω την υπερπροστατευτικότητά της.

    Τυχερή η μανούλα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή