ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

10.2.12

COFFEE TIME

Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το ντουλάπι. Σκύβω και βγάζω το μπρίκι. Αυτό με το ωραίο κοίλο "σώμα". Είναι πιο ντελικάτο. Να ταιριάζει περισσότερο με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Γυρνάω το δείκτη στο 3 και σε λίγα δευτερόλεπτα οι αντιστάσεις της εστίας κοκκινίζουν. Νερό, ένα κουταλάκι, καφές. Αυτά χρειάζονται;

Δύο καρέκλες, δύο κούπες, ένας άνθρωπος... Ο καφές αχνίζει. Περιμένω. Κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο και σκέφτομαι πως έχει αργήσει. Χαμηλώνω τα μάτια μου και εστιάζω στην επιφάνεια του καφέ. Εντοπίζω τα μικρά σύννεφα θερμότητας που με καθησυχάζουν, αλλά σκέφτομαι πως έχουμε λίγο χρόνο ακόμα. Αλλά οι δείκτες δε συμβιβάζονται. Τρέχουν... αργά και στα δικά μου μάτια μοιάζουν να καλπάζουν. Κι ο χρόνος περνά. Κι έχω μπροστά μου τις ίδιες εικόνες. Δύο καρέκλες, δύο κούπες κι έναν άνθρωπο.

Κάτι λείπει... Προφανώς κάποιος άλλος μοιράζεται αυτή την εικόνα και τη χαίρεται ολοκληρωμένη. Και τον ζηλεύω. Χωρίς να τον ξέρω. Για την καρέκλα που κάθεται, για τον καφέ που πίνει, για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του.


Δύο καρέκλες, δύο κούπες, μισός άνθρωπος... Ο καφές κρύωσε. Δεν πίνεται πια. Δεν πίνεται και σήμερα... Κάτι λείπει. Γιατί οι καρέκλες μοιάζουν με θρόνους κι οι κούπες μου θυμίζουν την πηγή της θλίψης... Και μου λείπει ο βασιλιάς.

8 σχόλια:

  1. Κάποτε ξεκίνησα και έφτιαξα το σπίτι μου με γνώμωνα το Δυο. Μεγάλο κρεβάτι, δυο μαξιλάρια, δυο κρεμαστρες στο μπάνιο, δυο πετσέτες.
    Εξακολουθώ κι είμαι μόνος, όμως τα πάντα εξακολουθώ και τα έχω για δυο... Είναι γιατί πάντα ελπίζω να χρησιμοποιηθεί και το άλλο κάποια στιγμή.
    Όσο κι αν είναι σκληρό να είσαι μονάδα, η ελπίδα του δύο, κάποιες φορές σε σώζει και σου δίνει κουράγιο να συνεχίζεις. Τώρα αν αξίζει όλο αυτό δεν ξέρω, απλά ώρες ώρες με κάνει και χαμογελάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αξίζει, καλέ μου. Και μόνο που σε κάνει και χαμογελάς, αξίζει.
      Φιλί.

      Διαγραφή
  2. http://www.youtube.com/watch?v=qL0yCsmZ4eUΕμείς οι δυό θα ταξιδέψουμε
    ότι και αν πρέπει να ξεχάσουμε
    ότι και αν χρειαστεί να χάσουμε
    ήταν η ώρα, ήταν η μέρα, ήταν η μοίρα
    ήταν το φως μεσ' στο σκοτάδι
    ήταν το γκρίζο σου που έβαψα
    κόκκινο της φωτιάς χθες βράδυ.."
    ήταν η μερα ήταν η ώρα, λέει το τραγούδι και η ζωη ξέρει και σ εκπλησει κει που δε το περιμένεις.
    είμαι σίγουρος ότι μια μερα θα πίνεις το καφέ έτσι όπως τον ονειρεύεσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. .....
    Δεν έχω λόγια...
    Με άγγιξε ιδιαίτερα η ανάρτησή σου...
    Εχεις σκεφτεί όμως πόσα 2 ζουν καθημερινά στο ρυθμό της μονάδας σαν να'ναι μόνοι τους? Κι ας μένουν κάτω από την ίδια στέγη...
    Just a thought to make you smile... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιατί αντιγράφεις τις σκέψεις μου;

    :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν μ' αρέσει αυτή η εικόνα... και γι αυτό παίρνω τον καφέ μόνη μου στο δρόμο. Αναγκαστικά τον πίνω ζεστό, για να ζεσταθώ-αντισταθώ στο κρύο που με περιβάλλει και έτσι τουλάχιστον βγαίνω μισή κερδισμένη...ή όχι;

    Την είδα στον ύπνο μου αυτή την εικόνα... και μετά ξύπνησα και την είδα και μέσα απ τα μάτια σου..
    Μακάρι να αλλάξει για σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ζεστό καφέ πίνω πάντα αργά το βράδυ, αν νιώθω "μόνη και κρύα". Αλλιώς είμαι με έναν φραπέ στο χέρι πάντα. Έτσι κ αλλιώς μπορεί να μην είναι της παρηγοριάς αλλά εμένα με έχει μάθει, με ξέρει και με συντροφεύει χρόνια.
    Να ξέρεις για μένα είσαι φίλος μου <3 την καλημέρα μου και από εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σύντομα θα σταματήσουν οι ζήλιες! θα το δεις! άσχετο αλλά καφέ δε πίνω ποτέ :) καλό Σαββατόβραδο!! φιλιά!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή