ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

3.12.11

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ...

Μία βόλτα που ποτέ δεν πήγαμε. Μία κάλτσα που ποτέ δεν πλύναμε. Ένα φεγγάρι που ποτέ δεν κοιτάξαμε. Υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε. Όνειρα που ποτέ δε ζήσαμε. Φόβοι που ποτέ δεν ξεπεράσαμε. Χέρια που ποτέ δεν ενώσαμε. Μάτια που ποτέ δε βυθίστηκαν. Δάχτυλα που ποτέ δεν ψηλάφισαν. Δέρμα που ποτέ δεν ανατρίχιασε. Γέλια που ποτέ δεν ακούστηκαν. Πόνος που ποτέ δε μοιράστηκε. Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Γενέθλια που ποτέ δε γιορτάσαμε. Μία σοκολάτα που ποτέ δεν ήπιαμε. Ένα χάδι που ποτέ δε νιώσαμε. Μία αγκαλιά που ποτέ δεν κάναμε. Μία συνάντηση που ποτέ δεν έγινε. Ένα φιλί που ποτέ δε μας γλύκανε. Κουτάκια που ποτέ δε συμβιβάσαμε. Χαρακτήρες που ποτέ δεν προσαρμόσαμε. Νεύρα που ποτέ δεν κατευνάσαμε. Η γκρίνια που ποτέ δεν περιορίσαμε. Η απόσταση που ποτέ δεν εκμηδενίσαμε. Σώματα που ποτέ δεν ίδρωσαν. Μυαλά που ποτέ δε συντονίστηκαν. Καρδιές που ποτέ δεν ταυτίστηκαν. Ένας έρωτας που ποτέ δε χαρίστηκε. Ένας φίλος που ποτέ δε στάθηκε. Ένα αστέρι που ποτέ δεν έπεσε. Μία ευχή που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Δάκρυα που ποτέ δε μας λύτρωσαν. Αλήθειες που ποτέ δεν αντέξαμε. Ψέματα που ποτέ δε μας προστάτευσαν. Αναμνήσεις που ποτέ δε θυμηθήκαμε. Ένα τηλεφώνημα που ποτέ δεν τελείωσε. Μία αγάπη που ποτέ δεν αγκαλιάσαμε. Ένα τέλος που ποτέ δε θελήσαμε. Μία νέα αρχή που ποτέ δεν υπολόγισα...


Γιατί ξαφνικά το "εμείς" έσβησε... Σε αγαπάω. Για όσα δε μου έδωσες να ζω, αλλά μου στέρησες για να σε θυμάμαι.






3 σχόλια:

  1. Πολύ δυνατό. Αυτό όμως που μου έμεινε, που με γονάτισε, που με ανατρίχιασε, Γιάννη μου, είναι αυτό: Για όσα δε μου έδωσες να ζω, αλλά μου στέρησες για να σε θυμάμαι.

    Και μια κραυγή.... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ????
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή