ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

8.12.11

ΜΕ ΡΩΤΑΣ Ή... ΈΡΩΤΑΣ;

-Με αγαπάς;
-Όχι.




Η δήλωση. Δεν το πιστεύω, αλλά δεν πειράζει... Έχεις δικαίωμα να το λες, έχω δικαίωμα να το κρίνω. Ίσως να περάσει ο καιρός, να ξεφτίσει όλο αυτό που έφτιαχνα για εμάς και να συνειδητοποιήσω ότι κάπου έχεις δίκιο. Κι ότι αυτό που ζήτησες είναι το καλύτερο και για τους δύο. Κι αν, όταν περάσει ο καιρός, δεν ξεφτίσει όλο αυτό που έφτιαχνα, πάλι δε θα πειράζει... Δεν έχω σκοπό να μετανιώσω. Άλλωστε με έκανες να νιώσω ότι ένας κύκλος έκλεισε. Ο δικός σου ο κύκλος. Και, δυστυχώς, ξέμεινα μέσα.

6 σχόλια:

  1. γεια σου. Σ ευχαριστώ που πέρασες και έτσι μπόρεσα να γνωρίσω το μπλογκ σου. Γράφεις πολύ δυνατά. Και μου αρέσει γιατί δείχνει ότι αγαπάς με την ψυχή σου
    Μαρία <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία,
    το πρώτο μου σχόλιο. Όλα δυνατά πρέπει να γίνονται... Αλλιώς δε γίνονται σωστά!
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στεναχωρήθηκα μπορώ να πω, τόσο που δεν ξέρω τι να γράψω. Ότι και να γράψω δεν θα σου κλείσω το κένο.

    ΑΥτό που θα σε πω, ΚΑΙ ΙΣΧΥΕΙ είναι ότι ο καιρός θα γιατρέψει τις πληγές:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μου άδειασε το κεφάλι, Ηφαιστίωνα. Τρία γράμματα μόνο και ξαφνικά... αξία ανεκτίμητη!

    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μη στενοχωριέσαι, Φάτσα! Το κάνω εγώ και για τους δύο...
    Σ' ευχαριστώ...
    Φιλί και για σένα! Γνωριμίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή