ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

20.12.11

ΠΡΟΣΠΑΘΩ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ...

Τα χρόνια πέρασαν. Τα μαύρα έγιναν γκρι, τα δάκρυα αυλάκωσαν το χνούδι του δέρματος και τα σφιγμένα χείλη αφέθηκαν ελεύθερα. Τα δάχτυλα κινήθηκαν και άγγιξαν άλλα δάχτυλα, οι αγκαλιές μοιράστηκαν και ζέσταναν την παγωμένη μου ψυχή. Τα λόγια ξαναβρήκαν το νόημά τους, έγιναν προτάσεις και έπαψαν να είναι κείμενα. Τα μάτια ανοιγόκλεισαν και πάλι, οι ανάσες σταθεροποιήθηκαν και οι ήχοι αναγνωρίστηκαν, όπως και τότε. Και η ζωή συνεχίστηκε...

Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο. Οι εμπειρίες συσσωρεύτηκαν, η γνώση εμπλουτίστηκε, η ευτυχία "ολοκληρώθηκε". Οι χαρές έφτασαν, οι ζήλιες κόπασαν κι οι πόθοι περιορίστηκαν. Οι πόνοι απάλυναν. Οι άνθρωποι έμειναν εκεί, οι συνήθειες άλλαξαν, οι μέρες ήταν περισσότερο ηλιόλουστες. Οι νύχτες ενίοτε σκοτεινές κι οι μουσικές άλλοτε λυτρωτικές κι άλλοτε μαρτυρικές. Οι μνήμες αβυσσαλέες. Και η ζωή συνεχίστηκε ακόμα περισσότερο...

Τα χρόνια προσπέρασαν. Τα πρόσωπα χαρακώθηκαν, τα μάτια θόλωσαν, τα άκρα μούδιασαν. Τα όνειρα τσαλακώθηκαν και οι σκέψεις χάθηκαν. Όλα έγιναν αργά. Οι αναπνοές, το μέτρημα στις πλάκες του πεζοδρομίου, οι συγκινήσεις. Ακόμα και οι νότες, ακόμα και τα νεύματα. Κάποιες αγάπες έφυγαν και δεν ήρθαν άλλες. Τα μίση έπαψαν, τα σχέδια σταμάτησαν, οι καρδιές εξασθένησαν. Κι οι αναμνήσεις έσβησαν. Και πόσο ακόμα να συνεχιστεί η ζωή;



Δε με πειράζει που τα χρόνια πέρασαν τόσο πολύ που δε μπορώ πια ούτε να τα μετρήσω. Με ενοχλεί που δε θυμάμαι ποιος είσαι, ποιον αγάπησα... Με θλίβει που ξέρω πως υπήρξες και δε μου επιτρέπεται να σε φέρνω στο νου. Με πνίγει που η ζωή συνεχίστηκε και δε συγκράτησα, όχι την τελευταία φορά που ξεστόμισα το όνομά μου, αλλά εκείνο το στιγμιότυπο λίγο πριν μαυρίσουν οι οθόνες. Για να ξαναβλέπω το πρόσωπό σου. Δεν ξέρω... Αλλά μέσα από την προσπάθεια της επαναφοράς, νιώθω πως η ζωή δε συνεχίστηκε. Απλώς διακόπηκε...

15 σχόλια:

  1. Καποιες αναμνησεις δε σβηνουν ποτε...δε ξερω αν αυτο ειναι απαραιτητα καλό...

    Καποια στιγμη ομως θα βρεθει και αυτος που θα πατησει το reset ...

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αρκεί να μην πατήσει το replay, αγαπητέ μου Leviathan.

    Ευχαριστήριο φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα χρόνια θα περνάν θες δεν θες...Γ'αυτό πρέπει να τα ΖΟΥΜΕ όσο καλύτερα μπορούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φάτσα,
    δεν έχεις άδικο. Απλώς για αρχή λέω να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ. Κάτι είναι κι αυτό...

    Φιλί. Καλό ξημέρωμα (που δεν αργεί).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα χρόνια δεν κάνουν και τίποτα άλλο! Όχι όμως να μου λες ότι δεν μπορείς να τα μετρήσεις!!!! Δεν είναι και τόσα πολλά! Δεν σταματά η ζωή, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι, μήπως να τα παρατήσεις; Δεν λέει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. έχω χαρίσει χρόνια. Ποτέ δεν ξέχασα σε ποιον.
    Ο Σεφέρης έλεγε, όταν σβήνουμε ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνουμε και ένα αντίστοιχο από το μέλλον.

    Μην σβήνεις. Είναι η ζωή σου. Είσαι εσύ. Απλά γίνε δυνατός, να κάνεις τον πόνο εμπειρία. Την αγάπη που χάθηκε, αγαπημένες αναμνήσεις.

    Και αν θέλεις να συνεχιστεί η ζωή και όχι να νιώθεις ότι διακόπηκε, κάνε αυτό που θέλει η καρδιά σου

    την καλημέρα μου και την αγάπη του Νικόλα
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το χειρότερο από το να περνούν τα χρόνια είναι να ξεχνάς τα όσα έζησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ηφαιστίωνα,
    μάλλον σε μπέρδεψα. Αναφέρομαι σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής ενός ανθρώπου. Όταν γράφω για τις δυσκολίες του μετρήματος των χρόνων, αυτό έχει να κάνει μόνο και μόνο με την τρίτη ηλικία και το πρόβλημα του ήρωα (έστω εμού...) να σκεφτεί το σήμερα, όταν πέρασαν τόσα πολλά χρόνια και τον τυραννούν οι ασθένειες.

    Μάλλον ήμουν υπέρ του δέοντος αλληγορικός και ξέφυγα.

    Όπως κι αν έχει, φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαρία μου,
    τα κρατάω όλα όσα είπες. Αλλά θα επιμείνω σε ένα...

    Στην αγάπη του Νικόλα. Μου επιτρέπεις, έτσι;

    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βen Provis,
    καλώς σε βρήκα.

    Συμφωνώ. Και δε θέλω...

    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι νύχτες μου μετράνε τον χρόνο με τον δικό τους τρόπο κι ύπουλα ψιθυρίζουν στο αυτί μου.

    Αν θελήσω ποτέ να θυμηθώ
    τα μαύρα σου μάτια θα αναζητήσω
    που στάζουν αναμνήσεις - μαχαίρια
    σε ραγισμένο παρόν

    Ανίερη η άρνηση στο Θέλω κι εγώ ξημερώνω στο ναό του,
    μία μικρή, υπάκουη πιστή.
    Αφέντρα η μνήμη βλέπεις.
    Διαφεντεύει το χρόνο, τη φθορά και την απώλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμε,
    ευχαριστώ που πέρασες. Για όποιο λόγο κι αν αποφάσισες να αναρτήσεις το συγκεκριμένο ποίημα, ό,τι κι αν εννοείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αν αυτό ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο, κατάφερες να με κάνεις να συγκινηθώ και να χαμογελάσω.

    Ένα μεγάλο φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή