ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

12.1.12

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ...


     Τους ακούτε; Ακόμα χειροκροτούν. Διασκέδασαν κι απόψε. Σε λίγο θα σηκωθούν, θα φορέσουν τις ζακέτες τους, θα πιάσουν από το χέρι τα παιδιά τους και θα αποχωρήσουν. Και μέχρι την έξοδο θα σχολιάζουν. Θα αναφέρονται στις πιο αστείες γκριμάτσες και σε όσα έκαναν εντύπωση στα πιτσιρίκια. Κι εκεί θα τελειώσουν όλα... γι' αυτούς.
     Ποιος από όλους αυτούς σκέφτηκε, έστω και μία φορά, τύπους σαν εμένα; Ποιος προσπάθησε να νιώσει όσα νιώθω; Αν πιστεύει ότι νιώθω φυσικά. Χαμογελάω και μέσα μου σπάω σε κομμάτια. Αντιεπαγγελματικό, ναι, το ξέρω, αλλά δε μπορώ να υποκρίνομαι άλλο...
Πρέπει να ξεβαφτώ. Πιάνω ένα μαντηλάκι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Δε με αναγνωρίζω. Είμαι σχεδόν όμορφος. Και μοιάζω μικρότερος. Κάποτε μου άρεσε που μπορούσα να κρύβομαι. Που μπορούσα να ξεβάφομαι και να φεύγω ανενόχλητος περνώντας ανάμεσα από εκείνους που πριν λίγο με αποθέωναν. Που μπορούσα να εκφράζομαι όπως θέλω, να αντιδρώ όπως θέλω και, κυρίως, να σκέφτομαι όπως θέλω. Τότε είχα ζωή. Κάποιος με περίμενε... Ένας φίλος, ένας εραστής. Ακόμα κι αν επρόκειτο για κάποιον άγνωστο που καθόταν μόνος του στο μπαρ ενός μαγαζιού και θα τύχαινε να μου μιλήσει.
     Ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη. Συνειδητοποιώ ότι το μαντηλάκι μου έπεσε στο πάτωμα. Και τώρα πια δεν είμαι τόσο όμορφος... Δύο γραμμές χάραξαν το πρόσωπό μου και οι μπογιές παρασύρθηκαν από το νόμο της βαρύτητας. Τα μολύβια μπήκαν στα μάτια μου και με τσούζουν. Πρέπει να ξεβαφτώ.
     Απλή διαδικασία. Γρήγορες κινήσεις για να πετάξω τη μάσκα από το πρόσωπό μου. Άτσαλες. Σχεδόν με πονάω, αλλά δεν αντέχω άλλο. Θέλω να λυτρωθώ. Να μοιάζω πάλι με εμένα. Το μόνο άνθρωπο που εμπιστεύομσι τα τελευταία χρόνια. Τα μαντηλάκια πέφτουν κάτω ένα ένα. Πολύχρωμα πια. Σχεδόν βρώμικα... Λες και προσπάθησαν να καθαρίσουν την ψυχή μου.
     Έχοντας βγάλει το προσωπείο, κοιτάζομαι για μία τελευταία φορά στον καθρέφτη. Μπα... Δεν ήμουν εγώ εκείνος ο όμορφος, ο νεότερος. Οι ρυτίδες μου ξανακάνουν συντροφιά. Τα γκρίζα μου μαλλιά αποχαιρετούν την πορτοκαλί περούκα. Γι' απόψε τουλάχιστον...
     Σβήνω τα φώτα κι ακούω τα γέλια των συναδέλφων μου από τα διπλανά καμαρίνια. Η πόρτα μου ήταν τόση ώρα κλειστή και κανείς δεν την άνοιξε. Μάλλον για να μοιάζει με αυτή της καρδιάς μου. Μόνο ένα πράγμα εύχομαι... Να έχει πολύ κρύο για να μου καίει τα μάτια. Γιατί αυτή τη φωτιά της θλίψης, δεν την αντέχω.
     Καληνύχτα σας. Αύριο θα είμαι πάλι εκεί έξω, ένας άλλος...

20 σχόλια:

  1. Η ηλικία, η ομορφιά, η προσωπική ζωή, η μοναξιά.. όλα αλλάζουν και μαζί με αυτά και εμείς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κακό πράγμα να κοιτάζουμε και να φτιάχνουμε μόνο τη βιτρίνα. Η ουσία είναι φυσικά μέσα στο μαγαζί, όποιος ενδιαφέρεται ας κοπιάσει, οι υπόλοιποι ας μείνουν στην περιφέρεια.
    Καλή σου μέρα Γιάννη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηφαιστίωνα,
    νομίζω πως όταν κρατάς τις ισορροπίες, όλες οι αλλαγές μπορούν να είναι και ευχάριστες.
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πόσοι ενδιαφέρονται, όμως, γλυκιά μου Lyriel; Πόσοι από όλους αυτούς διαθέτουν χρόνο και συναίσθημα για να νιώσουν τον παλμό του εσωτερικού, ώστε νασπάσουν τη βιτρίνα;
    Μακρινό φιλί μέχρι την οθόνη σου. Με την ελπίδα να μη χαθεί στον Ατλαντικό! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καμιά φορά η βιτρίνα, η μάσκα, η ψευδαισθηση είναι η καλύτερη άμυνα μας.

    Άκου διασκέδασαν. Χειροκροτούν
    Κοίτα η σκιά σέρνεται, η σκιά πονάει.
    Μόνο που κανένας δεν πιστεύει ότι "οι κούκλες" νιώθουν.

    Να σου πω κάτι? μισοκολλάει... όχι απόλυτα έχει να κάνει με την ομορφιά.
    Πάντα μου άνοιγαν εύκολα οι πόρτες. Πάντα είχα "άπειρους φίλους" ειδικά στα νιάτα μου ως ελεύθερη. Δεν με γνώρισε κανένας πραγματικά. Όλοι εστιαζαν στο έξω. Κανένας στην καρδιά. Τελικά από την μανία μου της καταστροφής τα έκανα σκατά. Τώρα φυτεύω φράουλες και πάλι από την αρχή,σιγά σιγά.
    Σήμερα ο ταξιτζης μου είπε μα τόσο όμορφη κοπέλα και να κάνεις λάθος?

    τι να του πεις τώρα??? τόσο %%^%^$%^ ?? τι σχέση έχει η ομορφιά με τα λάθη. Ίσα ίσα... σύμφωνα με μια κινέζικη παροιμία, στα όμορφα πρόσωπα ταιριάζει άχαρη μοίρα.
    Πλέον δεν είμαι όμορφη. Καταρχήν έχω αδειάσει

    Και έπειτα δεν με περιμένει κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγω είμαι καινούρια στην παρέα ,χθες ανακάλυψα τυχαία το μπλοκάκι σας ...
    μπορώ να αφήσω το σχολιάκι μου κι ας μην είμαι μέλος σας; ίσως γίνω ..ποιος ξέρει;
    πολύ συγκινητική ιστορία... δυστυχώςς έτσι οπως καταντησε ο κοσμος ο καθενας μας νοιαζεται για τον ευατο του περισσοτερο αδιαφοροντας για τον διπλανο του και ακομη χειροτερα καταντησαν καποιοι να ασχολουνται με τον συναθρωπο τους οταν ειναι για να τον μειωσουν να το κοροιδεψουν λες και δεν εχει ψυχη αυτος που τον μειωνουν τον κοροιδευουν ...

    θεουλη μου βοηθας μας να ξαναγινουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ !!!

    συγνωμη αν σας κουρασα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κανείς δεν είναι μόνο ένας τελικά: όλοι έχουν πολλαπλές απόκρυφες εκφάνσεις.
    Το θαύμα προκύπτει (τυχαία, όπως όλα τα θαύματα) όταν συνειδητοποιούμε ποιοί μπορούμε να είμαστε, καταφέρνοντας να μας αγαπάμε εξίσου σε κάθε περίπτωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πραγματικά είναι κάτι που εκφράζει όλους... σε κάνει να τρέξεις πίσω και να ξεσηκώσεις... πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μικρός πρίγκιπας: Νικόλας

    Αυτό το τόσο δικό σου κείμενο, έπρεπε να είναι ανάρτηση στο blog σου. Όχι σχόλιο στο δικό μου. Απλώς υπέροχο!
    Φιλί.
    Και όχι... Δεν έχεις αδειάσει! Κι αν, κάποια στιγμή, άδειασες, είμαι βέβαιος πως ξαναγέμισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δελφινάκι

    Καλώς μας ήρθες! Και όχι... Εμένα δε με κούρασες. Όταν εκφράζονται απόψεις και συναισθήματα, δεν επιτρέπεται να κουραστείς. Επιβάλλεται να πάρεις δύναμη!
    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Isis

    Σε αυτά ήσουν πάντα καλή! Love you.
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Andreas S MOY

    Τότε δεν έχεις παρά να ορμήσεις και να τα πάρεις!
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ για την κατανόηση..
    Γράφτηκα τελικά και στα δύο ιστολόγια σου ...
    το δικό μου είναι το www.delfinaki-sunset.blogspot.com
    θα χαρώ να περάσεις και συ απο την παρέα μας, αν το θες (δεν θελω να πιεζω κανεναν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη βόλτα μου την έκανα! Και διάβασα και πάρα πολλά κείμενα. Απλώς δεν πρόλαβα να σχολιάσω! Σου τα χρωστάω...
      Φιλί.

      Διαγραφή
  14. ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΔΕΝ ΠΙΕΖΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΤΣΙ; :)
    ΑΝ ΘΕΣ ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΜΑΣ (ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ) (ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΖΗΤΑΩ) ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΣΟΥΜΕ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΛΕΣ ΑΝ ΘΕΣ (ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΠΗΓΗ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΜΑΣ)

    ΔΕΚΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΚΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΛΕΣ ΣΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΟΥ ...
    ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ; ΓΡΑΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μόλις σου απαντήσω πάω αμέσως στο ιστολόγιό σου. Εννοείται πως θα σε ακολουθήσω! Μπορείς να χρησιμοποιήσεις όποια ανάρτησή μου θέλεις. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά επειδή το κάθε blog μου έχει ειδικό ύφος, δεν ξέρω αν θα μου ταίριαζε να "δανειστώ" κάτι από κάποιον άλλο! Αλλά θα το έχω σίγουρα κατά νου.
    Πλέον, τα ιστολόγια μου είναι τρία και είναι τα εξής: Past... and perfect!, ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗ... ΒΟΥΛΑ και JOHNNIE and the STARS. Αυτό εδώ δουλεύει περισσότερο απ' όλα, δεδομένου ότι μιλάμε για το πιο αφηρημένο.
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλημέρα, ντρέπομαι δεν το κανα για να φημισω το δικο μου και ντρεπομαι που σου ειπα να γραφτεις αναγνωστης, ισως να μην ηθελες.... :(
    Ευχαριστώ για την άδεια να παίρνω από σένα
    ευχαριστώ και για την εγγραφή ως αναγνώστης μου
    εύχομαι να έχουμε μια όμορφη συνεργασία ... Μου αρέσει να γνωρίζω καθημερινά νέα ιστολόγιοα όμορφα αξιόλογα το καθένα με το στοιχείο του που το κάνει ξεχωριστό!
    Θα μπω και στο johnie να το δω και να γίνω μέλος κι εκεί ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. καλημέρα ευχαριστώ
    ποτέ δεν ξέρεις ο άλλος πως σκέφτεται και πίσω απο μια οθόνη που δεν βλεπομαστε κιολας ... καποιοι μπορει να το παρεξηγουν ... να σε καλα !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή