Κάποτε νόμιζα πως ήξερα τι θέλω.
Τώρα πια ξέρω πως έκανα λάθος.
Νόμιζα πως ήθελα έναν άνθρωπο, ένα σύντροφο.
Και άνθρωποι ήρθαν και σύντροφοι έφυγαν.
Ζητούσα εκείνον που θα με άγγιζε.
Και κάποιοι με άγγιξαν,
αλλά δεν κατάφερα να τους αγγίξω εγώ.
Ήθελα εκείνον που θα με άκουγε.
Και κάποιοι με άκουσαν,
αλλά η φωνή τους δεν ακουγόταν.
Λαχταρούσα εκείνον που θα νοιαζόταν.
Και κάποιοι με νοιάστηκαν,
αλλά μέσα μου μπερδεύτηκε το ενδιαφέρον με τον οίκτο.
Έψαχνα εκείνον που θα ζέσταινε την ψυχή μου.
Και κάποιοι τη ζέσταναν,
αλλά στο τέλος την έκαψαν.
Τώρα ξέρω...
Ή έτσι νομίζω...
Νομίζω πως ποτε δε θα είμαστε σε θέση να ξέρουμε...μπορει να κάνω και λάθος βέβαια :) καλημέρα!! Φιλια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρουμε πια μονο όταν έχει τελιωσει η φάση που ζούμε, όταν τη ζούμε δεν έχουν σαφή εικόνα
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν περάσει ο καιρός τότε ξέρεις
εγω στη ζωη μου καταλαβα οτι οπως ερχομαστε μονοι .. μονοι ειμαστε ολη μας την ζωη ... πραγματικη φιλια δεν υπαρχει ... και ουτε η ανθρωπια .. κανεις πια δεν νοιαζεται για το συνανθρωπο του ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤίποτα δεν ξέρουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο στο τέλος της ζωής μας είμαστε σε θέση να κάνουμε τον απολογισμό!
Καλή σου μέρα!
με τρέλανες πάλι. Και τα καψίματα χρειάζονται. <3
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμ,μάλλον νομίζουμε πως ξέρουμε,τίποτα δεν ξέρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφο*!
αληθινο και αμμεσο!πραγματικα υπεροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν ξέρουμε πραγματικά τι θέλουμε... κι αν το μάθουμε, οι συνθήκες γρήγορα το αλλάζουν και βρισκόμαστε ξανά στην άγνοια...
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι νομίζω τουλάχιστον.
Καλη εβδομάδα ευχομαι!! Φιλια :)
ΑπάντησηΔιαγραφή