ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

Η φωτογραφία μου
Όταν δίνεις την παράστασή σου και κλείνουν τα φώτα και πέσει η αυλαία, μένεις εσύ και όσοι σε διαβάζουν... Αξίζεις το χειροκρότημα;

14.2.12

ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ...

Κάποτε νόμιζα πως ήξερα τι θέλω.
Τώρα πια ξέρω πως έκανα λάθος.
Νόμιζα πως ήθελα έναν άνθρωπο, ένα σύντροφο.
Και άνθρωποι ήρθαν και σύντροφοι έφυγαν.
Ζητούσα εκείνον που θα με άγγιζε.
Και κάποιοι με άγγιξαν,
αλλά δεν κατάφερα να τους αγγίξω εγώ.
Ήθελα εκείνον που θα με άκουγε.
Και κάποιοι με άκουσαν,
αλλά η φωνή τους δεν ακουγόταν.
Λαχταρούσα εκείνον που θα νοιαζόταν.
Και κάποιοι με νοιάστηκαν,
αλλά μέσα μου μπερδεύτηκε το ενδιαφέρον με τον οίκτο.
Έψαχνα εκείνον που θα ζέσταινε την ψυχή μου.
Και κάποιοι τη ζέσταναν,
αλλά στο τέλος την έκαψαν.
Τώρα ξέρω...
Ή έτσι νομίζω...

9 σχόλια:

  1. Νομίζω πως ποτε δε θα είμαστε σε θέση να ξέρουμε...μπορει να κάνω και λάθος βέβαια :) καλημέρα!! Φιλια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ξέρουμε πια μονο όταν έχει τελιωσει η φάση που ζούμε, όταν τη ζούμε δεν έχουν σαφή εικόνα
    όταν περάσει ο καιρός τότε ξέρεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγω στη ζωη μου καταλαβα οτι οπως ερχομαστε μονοι .. μονοι ειμαστε ολη μας την ζωη ... πραγματικη φιλια δεν υπαρχει ... και ουτε η ανθρωπια .. κανεις πια δεν νοιαζεται για το συνανθρωπο του ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τίποτα δεν ξέρουμε...
    Μόνο στο τέλος της ζωής μας είμαστε σε θέση να κάνουμε τον απολογισμό!
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. με τρέλανες πάλι. Και τα καψίματα χρειάζονται. <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χμμ,μάλλον νομίζουμε πως ξέρουμε,τίποτα δεν ξέρουμε.
    όμορφο*!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. αληθινο και αμμεσο!πραγματικα υπεροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά τι θέλουμε... κι αν το μάθουμε, οι συνθήκες γρήγορα το αλλάζουν και βρισκόμαστε ξανά στην άγνοια...
    έτσι νομίζω τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή